De productie van houtskool was een activiteit die werd uitgeoefend door houthakkers die, zodra het boskapseizoen voorbij was, het pas gekapt hout opstapelden in de "arals". De arale (in het Gial-dialect) was een vlakke ruimte die uitgekozen was om beschut te zijn tegen de wind en goed beschaduwd te zijn, zodat het hout dat bestemd was om steenkool te worden vochtig kon blijven en langzaam kon verbranden. 
Toen het aral eenmaal was voorbereid, was het nodig om de poiat op te zetten, oftewel de stapel hout die in steenkool moest worden omgezet. De constructie begon met een grote stam waarrond steeds kleinere boomstammen werden gerangschikt: naarmate de stapel uitbreidde, moest de dikte van het hout afnemen. Aan de voet van de hoofdpaal werd een tunnel gelaten waaruit een bundel dun hout werd gestoken waarmee het vuur kon worden aangestoken. Het was bedekt met een laag dennentakken en zwarte aarde, zodat de scheuren gedicht werden en het hout heel langzaam verbrandde. Ten slotte klommen we op de poiat en haalden de centrale paal eruit. 

Toen de nacht viel en er geen wind meer was, werd de takkenbom in brand gestoken en moesten de vlammen geleidelijk worden gedoofd: water en modder werden gecombineerd in een mengsel dat op de buitenkant van de poiat werd aangebracht.
Elke 12 uur werd de poiat "gevoed": toen de aarde zonk, moest deze worden verwijderd en moest er meer hout worden toegevoegd om te voorkomen dat er gevaarlijke scheuren zouden ontstaan.
Na 6-7 dagen begon de steenkool zich te vormen. Gedurende de hele kooktijd (die wel 19 dagen kon duren!) moest de poiat onder toezicht staan ​​van minimaal twee mannen, klaar met emmers water om eventuele brand te blussen en snel het water af te tappen in geval van regen.

Toen de stapel gehalveerd was en de rook blauwachtig van kleur werd, was het proces voltooid. De steenkool liet men 3-4 dagen afkoelen en werd vervolgens in zakken van 40-50 kg gedaan. Deze werden naar de bodem van de vallei vervoerd door een paar jongens, purtì genaamd, die stokken op hun schouders hadden: kussens gevuld met stro en op hun plaats gehouden door een riem die om het voorhoofd ging. Het kolenstof sijpelde uit de zakken en viel erop, waardoor ze zwarter werden dan de kolen zelf!